TAMIYA 32525 1:48 STURMGESCHUTZ III III AUSF.G

StuG III (Sturmgeschutz III) był niemieckim działem pancernym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1937 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1940-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 10.300 wozów.

StuG III w wersji E był napędzany pojedynczym silnikiem Maybach HL 120 TRM  o mocy 300 KM. Jego uzbrojenie (wersja E) stanowiła krótkolufowa armata kal. 75 mm. oraz 1 karabin maszynowy MG34 kal. 7,92 mm.

StuG III powstał w wyniku inicjatywy podjętej przez Ericha von Mansteina, który w liście do generała Becka z 1935 roku sygnalizował konieczność stworzenia artylerii szturmowej dla nacierającej piechoty w ramach jednostek zmechanizowanych Wehrmachtu.

Ostatecznie, zlecenie na zaprojektowanie nowego pojazdu zlecono firmie Daimler-Benz, która z kolei wykorzystała do tego podwozie czołgu PzKpfw III Ausf. B.

W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji działa StuG III. Chronologicznie pierwszą była wersja A, uzbrojona w armatę Stuk 37 L/24 kal. 75 mm oraz opierająca się o podwozia czołgów PzKpfw III Ausf. F i G i produkowana od początku 1940 roku.

Krótko później powstała wersja B – pierwsza produkowana na wielką skalę, która w minimalny sposób różniła się od wersji A.

W 1941 roku weszła do produckji wersja D, która posiadała lepszy pancerz oraz celowniki. Szybko powstała wersja E, która jako pierwsza dostała uzbrojenie dodatkowe w postaci karabinu maszynowego MG34.

Na początku 1942 roku, StuG III uległ znacznej modyfikacji stając się właściwie niszczycielem czołgów poprzez zamontowanie długolufowej armaty StuK 40 L/48 kal. 75 mm.

Zmieniono też oznaczenie wozu na StuG 40. StuG III służył w okresie 1940-1945 na niemal wszystkich frontach, na których walczyła armia niemiecka.

Okazał się bronią bardzo użyteczną, tanią w produkcji i co najważniejsze – skuteczną. Szacuje się, że różne wersje StuG-a odpowiadają za zniszczenie ok. 20.000 radzieckich czołgów i pojazdów opancerzonych w latach 1941-1945.