EDUARD 84156 1:48 FOKKER D.VII MAG

Fokker D.VII to niemiecki, dwupłatowy myśliwiec o konstrukcji mieszanej (sklejka, płótno, aluminium) z końcowego okresu I wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce w styczniu 1918 roku, a w maju tego samego roku samolot wszedł do służby liniowej.

Fokker D VII szybko wykazał swoja wyższość nad samolotami aliantów. Posiadał większe przyspieszenie i większy pułap, co w połączeniu z bardzo dobrymi przyrządami do sterowania sprawiło, że piloci niemieccy byli w stanie pokonać 565 maszyn aliantów w sierpniu 1918r.

Zaprojektowany przez Reinholda Platza, D VII został wybrany spośród wielu innych projektów podczas konkursu miedzy styczniem-lutym 1918r. Sam baron Manfred von Richthofen (znany jako "Czerwony Baron") oblatywał prototyp oznaczony kodem V11. Wypowiadał się on później, że samolot jest łatwy w nawigacji, posiada dobra prędkość wznoszenia. Inni piloci podkreślali także dobrą widoczność z kabiny.

Samolot miał konstrukcję mieszaną. Kadłub o przekroju prostokątnym wykonany był ze spawanych rur stalowych o pokryciu płóciennym. Jedynie dziób kadłuba mieszczacy silnik miał zdejmowane pokrywy boczne z blachy aluminiowej. Płaty dwudwigarowe, połączone ze sobą cienkimi stojakami w kształcie litery N, wolnonone o grubym profilu, kryte do pierwszego dwigara sklejką, reszta płótnem.

Samolot jako napęd wykorzystywał silniki Mercedes D.IIIa (180-200KM) lub BMW IIIa o mocy 185KM. Zdecydowanie lepszą jednostką napędową był silnik BMW, ale w wyniku ograniczonej produkcji, na o wiele szerszą skalę wykorzystywano silnik Mercedesa.

Warto zaznaczyć, iż na Fokkerze D.VII latał min. Herman Goring, który odniósł na nim wiele zwycięstw powietrznych. O jakoci maszyny, może świadczyć fakt, że była produkowana, aż do 1926 roku.