SU-122 to radzieckie działo samobieżne (klasyfikowane też jako niszczyciel czołgów) z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego wozu pojawiły się w 1942 r., a produkcja seryna trwała w latach 1942-1943.
W jej toku powstało ok. 640 wozów tego typu. Masa pojazdu wynosiła 31 ton. Napęd zapewniał pojedynczy silnik V-2 o mocy 500 KM. Uzbrojenie stanowiła haubica M-30 kal. 122 mm.
Załoga dysponowała też dwoma pistoletami maszynowymi PPSz kal. 7,62 mm.
Prace nad SU-122 rozpoczęły się w 1942 r., w związku z decyzją Głównego Zarządu Artylerii o wprowadzeniu do linii nowych dział samobieżnych. W toku prac projektowych zdecydowano, że nowe działo samobieżne będzie wykorzystywać podwozie czołgu T-34 oraz wiele jego elementów konstrukcyjnych.
Prace projektowe posuwały się w bardzo szybkim tempie, co doprowadziło do tego, że już w grudniu 1942 r. zainicjowano produkcję seryjną wozu.
Generalnie, SU-122 było raczej udanym działem samobieżnym opierającym się na sprawdzonym i udanym podwoziu i zawieszeniu, z niezłymi właściwościami jazdy w terenie.
Sporymi minusami była ciasnota przedziału załogowego (wynikająca z rozmiarów haubicy M-30) oraz raczej niewielki kąt ostrzału, a zwłaszcza skomplikowany proces celowania.
Broń była jednak uważana za znacznie lepszą od działa samobieżnego SU-76. Pojazdy SU-122 były używane na froncie wschodnim od 1943 do 1945 roku. Wojnę jednak przetrwało niewiele z nich.