T-35 to radziecki czołg wielowieżowy z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej.
Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w latach 1932-1933, a produkcja seryjna trwała w latach 1934-1938 albo 1939. W jej toku powstało ok. 60 egzemplarzy tego wozu.
W wersji podstawowej masa bojowa czołgu dochodziła do 50 ton.
Napęd zapewniał pojedynczy silnik gaźnikowy M-17 o mocy 500 KM.
Uzbrojenie podstawowe stanowiła armata kal. 76,2 mm oraz dwie armaty kal. 37 mm albo 45 mm, a uzbrojenie dodatkowe składało się z od 5 do 6 karabinów maszynowych DT kal. 7,62 mm.
Położono w nim nacisk przede wszystkim na możliwie potężne uzbrojenie, traktując kwestię opancerzenia raczej drugorzędnie.
Dość wyraźnie czerpano inspiracje z brytyjskiego A1E1 Independent produkcji zakładów Vickers. Chociaż wóz został dopuszczony do produkcji oraz służby w Armii Czerwonej to jednak generował wiele problemów.
Przede wszystkim cechował się ograniczoną manewrowością, za słabym pancerzem, a skuteczne i sprawne dowodzenie załogą złożoną z 10-11 ludzi okazało się właściwie niewykonalne.
Pomimo późniejszych prób modyfikacji (np. pogrubienia pancerza przedniego ) czołg, podobnie jak inne czołgi wielowieżowe, okazał się ślepą uliczką w rozwoju broni pancernej. Wozy tego typu zostały użyte bojowe w początkowym okresie wojny niemiecko-radzieckiej z lat 1941-1945.